Irritand

Tandartsen, breek me de bek niet open. Je kunt niet met en niet zonder ze. Deze zorgverleners zijn ook nog eens een vreemde eend in de bijt. De mond wordt niet gezien als deel van het menselijk lichaam. Althans, zo denken de zorgverzekeraars er over, want voor de tandheelkundige kosten moet een aanvullende verzekering worden afgesloten. 

Net zoals in de andere zorgsectoren, rekenen zorgverzekeraars deze zorgverlening in toenemende mate af op kwaliteit, maar de overtuiging dat het werken aan kwaliteit loont, dringt nog maar mondjesmaat door in de tandheelkundige sector.

De mondverzorgers houden van niet lullen maar poetsen en werken hard voor de mondgezondheid van hun patiënten. Dit harde werken wordt goed beloond, ze hoeven niet op een houtje te bijten, tevens doordat ze niet vies zijn van commercieel (be)handelen.

De ervaring leert dat als ze inzien dat een tandje bijzetten in het werken aan continue kwaliteitsverbetering, ze dit ook terugzien onder de streep. Door het zelf lerend en corrigerend effect van kwaliteitsmanagement gaan ze ondermeer efficiënter werken, minder fouten maken en kunnen ze nieuw personeel sneller inzetten. Dit alles vertaalt zich in een substantiële kostenbesparing.

Enerzijds volgt door onderscheidend vermogen mond-op-mond reclame met een groter patiëntenbestand als gevolg. Anderzijds ontstaat, door efficiënter en sneller werken, een betere doorstroming in de behandelkamers en zo kunnen moeiteloos die extra patiënten de behandelkamer weer verlaten met een stralende glimlach.

Tandartsen die dit inzien, gaan volmondig voor kwaliteit. Deze kwaliteit kan bekroond worden met een certificaat en….dat staat eigenlijk ook wel stylish op de deur van het monumentale praktijkpand!