Ik ben níet zo’n sporter. Vind het wel lekker om een eindje te fietsen, maar het hoeft voor mij níet zo hard te gaan.

Mooi weer vandaag, ik ontvlucht mijn BTW-aangifte, stap op de fiets en ga een eindje door de natuur. Manlief is naar de schaatsbaan om zijn prestaties daar te verbeteren. Hij rijdt al harder dan Ard Schenk in zijn tijd, maakt rondjes van 40 seconden.

Sinds kort ben ik me ervan bewust dat ik me makkelijk met problemen van een ander laat opzadelen. Daar kwam ik pas achter toe mijn lieve broer me zei: “Je laat je weer een aap op je schouder zetten!” Dat naar aanleiding van mijn klaagzang dat ik alweer iets voor onze moeder moest regelen. Wát ik moest regelen was ook nog eens volstrekt onduidelijk, omdat mijn moeder goed beschouwd niet wist wat ze wilde.

O, o, o, wat is communicatie toch belangrijk. Bij mijn klanten voor Lean in de huisartsenpraktijk  inventariseren en prioriteren we tijdens het eerste dagdeel altijd de knelpunten die de medewerkers ervaren. Waar lopen ze tegenaan in de huisartsenpraktijk? Waar ergeren ze zich aan?

Twee van de drie keer komt er als knelpunt communicatie uit. Daar zijn ze niet alleen in. Ook bij mijn klanten uit andere sectoren van de zorg popt dit probleem regelmatig op.

Een van de problemen waar organisaties tegenop lopen is dat de processen niet meer passen. Ooit is binnen die organisatie afgesproken dat een proces op een bepaalde manier verloopt: een aantal stappen binnen dat proces is vastgelegd, wie erbij zijn betrokken, welke documenten een rol spelen en welke software. Maar in de loop van de tijd verandert de omgeving en het proces verandert niet (goed) mee. In plaats van dat het proces helpt, zoals de bedoeling moet zijn, wringt het. Er zijn verspillingen ingeslopen, zoals wachttijden. Kortom: het loopt niet meer lekker.